Stukam do nieba, proszę o wiarę, ale nie o taką z płaczem na ramieniu, taką co liczy gwiazdy, a nie widzi kury, taką jak motyl na jeden dzień, ale zawsze świeżą, bo nieskończoną, taką co biegnie jak owca za matką, nie pojmuje, ale rozumie, ze słów wybiera najmniejsze, nie na wszystko ma odpowiedź i nie przewraca się do góry nogami, jeżeli ktoś odchodzi.

Stukam do nieba i proszę o wiarę dla Rodziców ks. Krzysztofa, dla Mamy i Taty, aby umieli przyjąć krzyż, już nie tylko cierpienia włożony na ramiona ich syna przez Boga przed prawie czterema laty. Lecz również, aby mieli siłę żyć dalej po dzisiejszym dniu i cieszyć się każdym następnym dniem jak miało to miejsce do tej pory, choć sam Krzysztof mówił do nich w czasie choroby w rodzinnym domu „Jak wy dacie radę”. Czy można zachwiać się w ufności i wierze w Boga, spoglądając na umieranie i śmierć własnego dziecka? Można, gdyż śmierć dziecka jest zawsze trudna i sam ojciec powiedział w niedzielę, gdy wychodziłem wieczorem z ich domu: Proszę księdza, On powinien nami się opiekować i nas pochować, a nie my jego. A mama dodała w poniedziałek po śmierci: Myślałam, że Krzysztof będzie się modlił i sprawował Msze św. za nas, gdy przejdziemy przez bramę śmierci i odejdziemy z tego świata.

I dalej ty, Mamo, będziesz modlić się za niego, ale wierzę, że gdy będzie Wam ciężko, a tak jest i często będzie, to modlić się będziecie też do niego. A ja stukam do nieba i proszę o głęboką wiarę w świętych obcowanie dla Ciebie, Matko, i dla Ciebie, Ojcze, gdy przyjdą trudne dni, godziny i chwile, proszę, szukajcie odpowiedzi w Biblii. Czytając historię Hioba słuchającego o śmierci ukochanych dzieci, wypowiadajcie słowa: „Dał Pan i zabrał Pan, niech będzie imię Pańskie błogosławione”.

Stukam do nieba i proszę o wiarę dla rodzeństwa i ich najbliższych, a szczególnie małej Karolinki, która w poniedziałek na Różańcu, spoglądając na wujka w trumnie była spokojna i cicha, gdyż myślała, że wujek śpi, a dwa ostatnie miesiące tak bardzo przyzwyczaiła się do jego obecności w domu dziadków, że każdorazowo przyjeżdżając, najpierw kierowała swoje małe kroczki do pokoju, gdzie on przebywał.

Stukam do nieba i proszę o wiarę dla parafian Manasterza i Czerwonej Woli, gdzie przez ostatnie prawie półtora roku dane było ks. Krzysztofowi pracować jako administrator i proboszcz i zostawić ogrom dobroci swego kochającego, kapłańskiego, pokornego serca, i znaki swoich stóp na tamtej ziemi. Tak bardzo się cieszył, że mianowany tam był proboszczem. Tyle miał planów, marzeń i zamierzeń, o których opowiadał na ostatnich przeżywanych w lipcu imieninach. W październiku pytał, czy przed zimą rozpoczynać budowę kaplicy cmentarnej, wszak uprawomocniła się decyzja, i jaką wybrać budowlaną firmę. Do szkoły poszedł w czwartek pierwszego grudniu po powrocie z chemioterapii w Rzeszowie, wszak nie mogło braknąć jego osoby, dzieci dwóch klas czekają. A one czekały, jak i cała szkoła, że będzie prowadził katechezę ze swą towarzyszącą mu całe życie gitarą.

Stukam do nieba i proszę o wiarę taką mocną, świeżą i nieskończoną, jak pisał ks. Jan Twardowski w wierszu, o wiarę dla nas, dla Ciebie i dla mnie, dla nas wszystkich znających Krzysztofa jako sąsiada, kuzyna, kolegę ze szkolnej ławy, księdza w parafiach, w których pracował jako wikariusz, katechetę, proboszcza czy kolegę kursowego, z którym rozpoczęliśmy przygotowania do kapłaństwa 13 września 1990 r. i w Dniu Matki 26 maja w 1996 r. cieszyliśmy się wraz z Kazikiem, jak nazywaliśmy go na kursie, przyjętymi święceniami. A choć ostatni był alfabetycznie na roku, to dziś jego pierwszego przychodzi nam żegnać na ziemi i odprowadzać na parafialny cmentarz. Napisałeś, Księże Krzysztofie, na prymicyjnym obrazku słowa psalmu ósmego: „O Panie nasz, Panie, jak przedziwne Twe imię po całej ziemi”. Powiedział papież Benedykt, że „Wierzyć to nic innego jak w nocy świata dotknąć reki Boga i tak w ciszy słuchać słowa i dostrzec miłość”. Dostrzegałeś codziennie Boga. Odkrywałeś Jego imię. Poznawałeś Go coraz mocniej i piękniej, i dzieliłeś się Jego osobą z wszystkimi, których spotykałeś na drodze swojego życia.

Rozpocząłeś swój szczególny adwent, czas oczekiwania na przyjście i spotkanie Pana, ufając, wierząc i nie tracąc nadziei, ale zupełnie inaczej, też świadomie, że życie się powoli chyba kończy, że kapłaństwo na ziemi dobiega końca, że przyjdzie stanąć przed Jezusem, a to spotkanie już nie będzie chyba tylko przez dar Pasterki, szopki, śpiewanych kolęd czy piękna choinek i zwyczajów Bożego Narodzenia. Wracałeś po dwudziestu latach do rodzinnego domu, do mamy i taty nie na wakacje czy czas urlopu, jak czyniłeś to zawsze, nie na chwilę, jak przez 18 lat posługi wikariusza, aby zobaczyć i spotkać się z najbliższymi, a później szybko wracać do parafii, w których pracowałeś: do Białobrzeg, Przysietnicy, Sanok-Dąbrówki, Strachociny, Przeworska-Gorliczyny, Dukli, Rzepedzi, Rakszawy i Manasterza, ale wracałeś do rodzinnego domu tak inaczej, z cierpieniem na twarzy, ale i nadzieją w sercu, aby wśród najbliższych, w ich obecności i bliskości wędrować wraz z Chrystusem na Golgotę. Twój pokój, gdzie przebywałeś, stał się wieczernikiem, rodzinny stół ołtarzem, na którym codziennie mocą twych z biegiem dni coraz ciszej wypowiadanych słów konsekracji: bierzcie i jedzcie – biały chleb stawał się Bożym Ciałem; bierzcie i pijcie – wino stawało się Krwią Jezusa, a Ty przy ogromnej pomocy sprawujących z tobą Eucharystię kapłanów, szczególnie ks. proboszcza Tadeusza, codziennie, coraz bardziej świadomie przygotowywałeś się w Twoim Adwencie na spotkanie z Panem. I każdorazowo z Golgoty cierpienia, ale w ciszy i bez narzekania, w skupieniu schodziłeś do wieczernika. Wszyscy, którzy Cię znali i towarzyszyli w ostatnich latach, szczególnie miesiącach, dniach i tygodniach, wierzyli, że jeszcze powrócisz, że będziesz zdrowy, że może pójdziesz, jak przed dwoma laty choć kilka dni w grupie bł. Urszuli z Pieszą Przemyską Pielgrzymką na Jasną Górę. Wierzyli i czekali Twoi Parafianie, że wrócisz do Manasterza, aby dalej być proboszczem wśród tych, do których przez pasterza diecezji zostałeś posłany. W tę trzecią niedzielę adwentu czytaliśmy w Kościele Ewangelię, w której Jezus mówił o Janie Chrzcicielu: „Coście wyszli oglądać na pustyni? Trzcinę kołyszącą się na wietrze? Człowieka w miękkie szaty ubranego? Po coście więc wyszli? Proroka zobaczyć? Tak, powiadam wam, nawet więcej niż proroka. On jest tym, o którym napisano: Oto Ja posyłam mego wysłańca przed Tobą, aby Ci przygotował drogę. I znów wyprzedziłeś nas wszystkich. Powiedział Jezus w Ewangelii: „Przyjdę powtórnie i zabiorę was do siebie...”. I przyszedł Pan, stanął i powtórnie zawołał: Pójdź za Mną, a ks. Krzysztof poszedł jak wówczas, gdy wezwał go Bóg z tej urodzajnej w powołania kapłańskie ziemi do swojej winnicy i poszedł. Bo gdy Bóg woła, trzeba iść. Poszedł w tej godzinie miłosierdzia, wierząc w Boże Miłosierdzie. Odszedłeś do Pana, zostawiając po sobie dobro, które świadczyłeś, uśmiech i spokój, którymi emanowałeś, radość i serce, którymi tak ochotnie się dzieliłeś.

A my wszyscy zgromadzeni w tej świątyni w Pustynach pod przewodnictwem pasterza archdiecezji Arcybiskupa Metropolity Adama, chcemy Bogu wypowiedzieć słowa dziękczynienia za dar Twojego życia, za dar Twojego kapłaństwa. I stukając do Miłosiernego Bożego Serca prosić: Dobry Jezu, a nasz Panie, daj mu wieczne spoczywanie.

Kazanie wygłoszone w czasie Mszy św. pogrzebowej śp. ks. Krzysztofa Zygara.