Wcześniej wcale nie było to takie oczywiste, że przy ul. Kotarbińskiego powstanie kościół. Blisko 40-tysięczna parafia Najświętszego Serca Jezusowego nie była w stanie zapewnić odpowiedniej opieki religijnej ludziom mieszkającym na jej obszarze, ale różne projekty lokalizacji nowej świątyni były odrzucane przez władze miasta jako nierealne. Wszystko zostało opisane w broszurce wydanej na 20-lecie parafii, której treść została wykorzystana w tym tekście.

Pierwszy cud

– Znaleźliśmy idealny plac pod kościół wewnątrz osiedla bloków, obok Szkoły Podstawowej nr 12, przy zbiegu ulic Belzackiej i Kotarbińskiego. Ale nikt w tym miejscu nie widział kościoła, może raczej jakiś supermarket. Urzędnicy mówili, że może za 3-4 lata jakiś plac znajdą – wspomina proboszcz ks. Stanisław Stępień.

– Działka, właściwie wolna, po zgłoszeniu zapotrzebowania na nią przez Kościół, nagle stała się bardzo atrakcyjna. Sytuacja była zresztą skomplikowana, bo jej właścicielem tylko w części było miasto, a w części spółdzielnia mieszkaniowa. I wtedy zdarzył się pierwszy cud. Pomyślałem: „Matko Boża, jeżeli chcesz, żeby tu powstał kościół, to tylko Ty możesz to załatwić”.

Potem ksiądz proboszcz po bardzo pracowitym roku postanowił wyjechać i odpocząć przez kilka dni. Dostał jednak telefon, by wracać, bo jest list z urzędu. – Wróciłem, otwieram kopertę, a tu... pozwolenie na budowę w tym wymarzonym miejscu – opowiada. – 26 sierpnia została odprawiona pierwsza Msza św. w blaszanej kaplicy. To był pierwszy cud Maryi w dziejach naszej jeszcze młodej wspólnoty parafialnej – wspomina ks. Stępień.

Era „blaszaka”

Tymczasowa kaplica, która stanęła między blokami, przez mieszkańców zwana była „Błaszakiem”. – Może trochę złośliwie, może pogardliwie – dodaje. – Były oczywiście komentarze, że są w Piotrkowie inne, ładniejsze kościoły. Po co kolejny. Do kaplicy przychodziło mało ludzi. W 1993 r. budowa zupełnie stanęła. Nie było środków, nie było zaangażowania ludzi. Liczyliśmy się z tym, że pewnie do 2000 r. będziemy zbierać fundusze. Pojawiły się też różne ataki. Na drzwiach kaplicy ktoś napisał: „Belzebubie wróć”, „Księża na księżyc”. Ktoś wytłukł szyby. Okazało się, że byli to młodzi chłopcy, którzy mówili potem, że dorośli dali im się napić alkoholu i kazali to zrobić – wspomina ks. Stanisław.

Wtedy powstał też budynek parafialny. I on również wzbudził kontrowersje. – Sprowadzono redaktora z tygodnika „Nie”. Ten sfotografował budynek i kaplicę, i napisał: „Tu mieszka ksiądz, a w tej małej kaplicy mieszka Pan Jezus”. Ataki były z każdej strony – wspomina proboszcz.

Drugi cud

– W maju 1993 r. budowa całkiem stanęła i nie było żadnych perspektyw. – Nie było środków, ludzie też się nie garnęli. Do rozładunku cegły przychodziło 10-15 starszych pań. Ale by nie siedzieć i nie czekać nie wiadomo na co, nadarzyła się okazja, żeby pojechać z grupą pielgrzymów do Rzymu, do Watykanu (jesień 1994 r.). Zabrałem się z nimi. Ojciec Święty był bardzo zapracowany. Przyjmował bardzo wielu ludzi (dostojników ze świata polityki, biskupów, kardynałów). Myśleliśmy, że zobaczymy go tylko z Placu św. Piotra i pomodlimy się wspólnie. Ale nagle okazało się, że z audiencji zrezygnowała grupa biskupów i Ojciec Święty chętnie przyjmie naszą pielgrzymkę – opowiada ks. Stępień.

Cud? – Człowiek zaczyna to oceniać dopiero z perspektywy lat i dziwi się, jak te wydarzenia mogły się ułożyć w tak sprzyjający ciąg – podsumowuje.

Spotkanie i modlitwa

– Wszyscy byli bardzo szczęśliwi, że mogli ucałować pierścień Rybaka i podać rękę Ojcu Świętemu. Ja też podszedłem i zapytałem, czy pamięta Piotrków (wiedziałem, że był tu wcześniej jeszcze jako kardynał). Odpowiedział: „Pamiętam Piotrków i ten drewniany kościółek, w którym odbywało się nawiedzenie obrazu Matki Bożej Częstochowskiej”. A ja opowiedziałem o naszej młodej parafii, która nie miała zbyt dużego wsparcia, o budowie, która stanęła. Ojciec Święty pokiwał głową i powiedział: „Nie martwić się. Ja będę się modlił i z serca błogosławię, żebyście mieli szybko piękną świątynię” – relacjonuje ks. Stanisław.

Te papieskie słowa okazały się prorocze. – Mieliśmy nasz kościół oddawać do użytku jako ostatni spośród budowanych wtedy w Piotrkowie, a oddaliśmy jako pierwsi – mówi ks. Stępień. – W sposób uroczysty konsekracja z udziałem księdza arcybiskupa odbyła się w listopadzie, na wielki Jubileusz Odkupienia w 2000 r. W ten sposób Ojciec Święty nam pomógł. A praktycznie przełożyło się to tak, że po powrocie z Rzymu nagle ustały ataki i prześladowania, i już w 9 miesięcy po tej wizycie wznosiliśmy mury kościoła. Znaleźli się ludzie, którzy pożyczyli pieniądze, kupując materiały budowlane. Znalazła się inna grupa – murarze – którzy powiedzieli, że oni będą robić swoje, a jeśli parafia będzie miała jakieś fundusze, to będzie im przekazywać. Nagle wszystko zaczęło się układać. Wszystko szło tak sprawnie, że już w grudniu 1999 r. w kościele odprawiliśmy pierwszą Mszę św. – kończy.

Pod wezwaniem Królowej Pokoju

Warto przypomnieć, że inicjatorką wyboru Królowej Pokoju na patronkę wspólnoty była s. Domicjana, Służebniczka Najświętszej Maryi Panny Niepokalanie Poczętej z parafii św. Jacka w Piotrkowie. W ołtarzu głównym kościoła parafialnego umieszczono obraz Patronki namalowany w Centrum Ruchu Światło-Życie na Kopiej Górce w Krościenku nad Dunajcem. To kopia centralnej części popularnego we Włoszech w końcu XVIII wieku obrazu „Quasi Oliva Speciosa in campis” („Jak wspaniała Oliwka na równinie”), zwanego również „Włoską Madonną”.

Teraz formalnie parafia obejmuje obszar zamieszkiwany przez ok. 10 tys. osób, ale – jak mówi ksiądz proboszcz – na niedzielnych Mszach św. odlicza się ok. 2 tys. wiernych. Prężnie działają za to grupy parafialne: Zastęp Rycerstwa św. Michała Archanioła, Apostolstwo Dobrej Śmierci i Pomocników Dusz Czyśćcowych, grupa modlitewna „Wieczernik”, Rodzina Matki Bożej Szkaplerznej, koła różańcowe. W domu parafialnym funkcjonują też: biblioteka, poradnia rodzinna oraz świetlica.

W niedzielę, 20 października, pod przewodnictwem abp. seniora Władysława Ziółka dziękowaliśmy Panu Bogu i Matce Bożej Królowej Pokoju za dar naszej parafii.