Świętego Maksymiliana Kolbego znamy jako tego, który oddał życie za drugiego człowieka. Często nie zdajemy sobie sprawy, że był także pionierem nowinek technologicznych.
Męczennik od Niepokalanej miał duże zdolności matematyczne i na tle pozostałych świętych wyróżnia się znaczącą działalnością na rzecz rozwoju techniki. Jego liturgiczne wspomnienie obchodzimy 14 sierpnia, czyli w dzień, kiedy swoje święto mają energetycy, elektrycy i elektronicy. Od ponad 30 lat św. Maksymilian jest patronem właśnie tych ludzi, którzy każdego dnia dbają o dział gospodarki ułatwiający nam codzienne życie.
Związki z Bełchatowem
Będąc w temacie św. Maksymiliana oraz energetyków, nie można pominąć ważnego miejsca na mapie naszej archidiecezji – Bełchatowa. To tam, co roku, odbywają się uroczystości związane z tymi świętami. Na Eucharystii gromadzą się pracownicy elektrowni wraz z rodzinami, dziękując Bogu za opiekę i prosząc o wszelkie łaski na każdy dzień pracy. – Parafia Zesłania Ducha Świętego w Bełchatowie ma drugi tytuł: Świętego Maksymiliana Marii Kolbego. W związku z tym odbywa się u nas odpust parafialny, a jednocześnie świętujemy dzień energetyków. Maksymilian został patronem dzięki duszpasterstwu „Nazaret”. Każdego roku nasi energetycy za wstawiennictwem św. Maksymiliana dziękują i proszą Pana Boga o błogosławieństwo w ich trudnej pracy, która wiąże się z wieloma niebezpieczeństwami – powiedział ks. Władysław Staśkiewicz, proboszcz.
Prorok nowoczesności zakochany w Maryi poświęcał się pracy wydawniczej, interesował się radiem, a ponadto skonstruował agregat prądotwórczy w Niepokalanowie. – Święty Maksymilian jest patronem energetyków nie dlatego, że był matematykiem, znał się na fizyce, był otwarty na technikę i technologię, ale dlatego, że jest heroicznym przykładem ofiarowania siebie za drugiego człowieka. Praca energetyka jest pewną posługą dla drugiego człowieka w technologicznym chlebie powszednim, bez którego cywilizacja nie funkcjonuje. Maksymilian budował na fundamencie zawierzania się Bogu przez wstawiennictwo Niepokalanej – podkreślił na zeszłorocznych uroczystościach w Bełchatowie ks. Sławomir Zyga, krajowy duszpasterz energetyków.
Warto dziś w sposób szczególny dziękować Bogu za obecność św. Maksymiliana i energetyków na terenie naszej archidiecezji. – Najważniejszy owoc pracy, to przemiana ludzkiego serca. Życzę wszystkim energetykom na ich święto, aby ich serce rosło dzięki pracy, którą wykonują, a nam będzie cieplej – zwrócił się do energetyków abp Grzegorz Ryś. Święty Maksymilianie, módl się za nami!
2022-08-16 12:29
Ocena:+30Podziel się:
Reklama
Wybrane dla Ciebie
84 lata temu o. Kolbe zgłosił się w Auschwitz na śmierć za współwięźnia
Nawrócenie, uświęcenie, poświęcenie się Najświętszej Maryi Pannie, ubóstwienie –
to kolejne etapy konsekracji wg św. Maksymiliana Marii Kolbego
29 lipca 1941 r. podczas apelu w niemieckim obozie Auschwitz franciszkanin Maksymilian Kolbe zgodził się dobrowolnie oddać życie za współwięźnia Franciszka Gajowniczka, jednego z dziesięciu skazanych na śmierć głodową w odwecie za ucieczkę Polaka.
Franciszkanin zmarł w bunkrze głodowym 14 sierpnia 1941 r. Został dobity zastrzykiem fenolu.
Nie zawsze zdenerwowanie, złość czy furia są moralnie karygodne. Raczej nie lubimy być pod wpływem nieprzyjemnych emocji. Delektowanie się spokojem jest dalece bardziej miłe. Tęsknimy za błogostanem, który młodzi określają słowem: chillout.
Nie zawsze zdenerwowanie, złość czy furia są moralnie karygodne. Raczej nie lubimy być pod wpływem nieprzyjemnych emocji. Delektowanie się spokojem jest dalece bardziej miłe. Tęsknimy za błogostanem, który młodzi określają słowem: chillout. W czasach napiętych terminarzy czy nadużywania social mediów, które trzymają nas w napięciu, a potem pozostawiają w stanie zbliżonym do stuporu lub depresji, to normalne. Bardzo potrzebujemy „świętego spokoju”. Nie zawsze jednak jest on ideałem ewangelicznym. Jeśli chcę zachować dobrostan, nie mogę odwracać głowy od ludzkiej krzywdy, która dzieje się na moich oczach. Nie wolno mi nie reagować, nawet wzburzeniem, gdy trzeba kogoś ostrzec przed niebezpieczeństwem, obronić przed agresorem czy zaangażować się w schwytanie złoczyńcy. Nie mogę wtedy powiedzieć: „to nie moja sprawa”, „od tego są inni”albo „co mnie to obchodzi”. To tchórzostwo. Tak rozumiany „święty spokój” jest nieprawością albo tolerancją zła. Jak mógłbym przymykać oko, gdyby ktoś popychał bliźniego na drogę upadku. Czy jest godziwe nieodezwanie się przy stole – dla zachowania pozytywnych wibracji – kiedy trzeba bronić ludzkiej i Bożej prawdy? Czy milczenie w sytuacji kpiny z dobra, altruizmu czy świętości jest godne chrześcijanina? Czy kumplowskie poklepywanie po ramieniu w imię „przyjaźni”, kiedy trzeba koledze zwrócić uwagę, upomnieć go lub nawet nim wstrząsnąć, uznamy za cnotę? Nawet kłótnia może być święta! Wszak istnieje święte wzburzenie. Jan Paweł II krzyczał do nas wniebogłosy, upominając się o świętość małżeństwa i rodziny oraz o ewangeliczne wychowanie potomstwa. Współczesna tresura, nakazująca tolerancję wszystkiego, wymaga sprzeciwu, czasem nawet konieczności narażenia się grupom uważającym się za wyrocznię. Jezus powiedział: „Przyszedłem ogień rzucić na ziemię (Łk 12, 49). To też Ewangelia. Myślę, że zdrowej niezgody na niecne postępki, zwłaszcza te wykonywane pod płaszczykiem „zbożnych” czynności czy „szczytnych celów”, uczy nas dzisiaj Mistrz z Nazaretu. Primum: zauważyć ten proces czający się we mnie. Secundum: być krytycznym wobec świata. W dzisiejszej Ewangelii Zbawiciel jest naprawdę zdenerwowany, widząc, co zrobiono z domem Jego Ojca. Nie używa gładkich słów i dyplomatycznych gestów. Zagrożona jest bowiem wielka wartość. Najważniejsza świątynia świata miała za cel ukazanie Oblicza Boga prawdziwego i przygotowanie do objawiania jeszcze wspanialszej świątyni, dosłownej obecności Boga wśród ludzi – Syna Bożego. Na skutek ludzkich kalkulacji stała się ona niemal jaskinią zbójców, po łacinie: spelunca latronum. Dlatego reakcja Syna Bożego musiała być aż tak radykalna. Jezusowy gest mówi: w tym miejscu absolutnie nie o to chodzi! „Świątynia to miejsce składania ofiar miłych Bogu. Pan Jezus złożył swojemu Przedwiecznemu Ojcu ofiarę miłości z samego siebie. Ta Jego miłość, w której wytrwał nawet w godzinie największej udręki, ogarnia nas wszystkich, poprzez kolejne pokolenia i każdego poszczególnie, kto się do Niego przybliża” (o. Jacek Salij). O to chodzi w autentycznym kulcie świątynnym.
Jak wygląda życie codzienne Kościoła, widziane z perspektywy metropolii, w której ważne miejsce ma Jasna Góra? Co w życiu człowieka wiary jest najważniejsze? Czy potrafimy zaufać Bogu i powierzyć Mu swoje życie? Na te i inne pytania w cyklicznej audycji "Rozmowy z Ojcem" odpowiada abp Wacław Depo.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
