Ks. Władysław Wiącek urodził się w Stryjnej k. Krasnegostawu 19 września 1910 r. Mając 15 lat, wstąpił do zakonu i po odbytej formacji oraz studiach został wyświęcony. Jego pierwszą i ostatnią placówką był Poznań. Tam został razem ze współbraćmi zaaresztowany we wrześniu ´39 r. Udało mu się zbiec z więzienia i dotrzeć do Łodzi. Stamtąd udał się do Warszawy, gdzie włączył się w duszpasterstwo. Przez jeden rok prowadził również kurs teologiczny dla jezuickich kleryków w Nowym Sączu. Był bardzo cenionym kierownikiem duchowym. Kiedyś powiedział, że „Bóg pragnie i żąda naszego serca”, jak się okazało, wkrótce nadszedł czas na zweryfikowanie tych słów. 2 września 1944 r. Niemcy spędzili zakonników i przygodnych gości do kotłowni. Mimo przewidywanego końca, ks. Wiącek zachował spokój, prowadził modlitwy i udzielił absolucji. Po pewnym czasie okupanci wrzucili do piwnicy kilka granatów, zabijając kilkadziesiąt osób. Tak spełniła się ofiara kapłana, który pragnął, aby „nic z niego nie pozostało”.
Ks. Adam Sztark przyszedł na świat 30 lipca 1907 r. w Zbiersku. Jako 17-letni chłopiec wstąpił do jezuitów. Po święceniach był pomocnikiem mistrza nowicjatu oraz wykładowcą w Pińsku. W październiku 1939 r. został kustoszem sanktuarium Matki Bożej w Żyrowicach pod Słoniem (dzisiejsza Białoruś) oraz kapelanem szpitalnym i misjonarzem na okolicę. Ratował Żydów, w przebraniu docierał do szpitala, więzienia i wszędzie tam, gdzie zachodziła potrzeba obecności kapłana. Ostrzegany o zagrożeniu, nie skorzystał z możliwości ucieczki, aby trwać przy wiernych i potrzebujących. Aresztowano go 18 grudnia 1942 r. razem z dwiema siostrami niepokalankami (dziś już błogosławionymi - s. Martą Wołoską i s. Ewą Noiszewską). Następnego dnia zginęli, zmasakrowani przez kule i granaty w wykopanym dole na Górce Petrolewickiej. Ostatnie słowa ks. Sztarka były skierowaną do Boga prośbą o przebaczenie dla zabójców. Dziś miejsce ich egzekucji i spoczynku upamiętnia krzyż.
Ks. Edmund Roszak urodził się w Poznaniu 5 października 1900 r. Jako ochotnik brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W wieku 21 lat wstąpił do Jezuitów. Po odbytych studiach był profesorem w pińskim seminarium. Po aresztowaniu przez NKWD i wyjściu na wolność udał się do Wilna, a stamtąd na parafię Jałówka k. Białegostoku. Wielokrotnie interweniował u władz niemieckich w sprawach parafian. Wiedząc o grożącym mu aresztowaniu, nie uciekł z powierzonej sobie placówki. 14 lipca 1943 r. gestapo zaaresztowało Księdza i uwięziło w Świsłoczy, a następnego dnia rozstrzelano go z innymi uwięzionymi w pobliskim lesie. Ciała pomordowanych ekshumowano w 1983 r. i przeniesiono na miejscowy cmentarz.
Ks. Czesław Sejbuk urodził się na Podlasiu w Małożewie 4 października 1906 r. W 1923 r. wstąpił do Towarzystwa Jezusowego. Jeszcze jako kleryk debiutował na łamach wewnątrzzakonnego pisma, co później zaowocowało stałą współpracą z katolickimi pismami. Jego wyjazdowi do Chicago przeszkodziła wojna, więc skierowano go do parafii w Łysobokach (dzisiejsze Jeziorany). Wkrótce został aresztowany i przez Sachsenhausen i Oświęcim trafił do Dachau. Tam znalazł się w grupie duchownych poddanych pseudomedycznym doświadczeniom. Mimo straszliwych cierpień, nie skarżył się. Umierając, przebaczał wrogom, a nawet ich przepraszał za sprawiony kłopot, czym wywołał ich podziw i wzruszenie. Zmarł 20 kwietnia 1943 r.
Ostatni i najmłodszy rocznikowo z jezuickich męczenników to kleryk Jerzy Musiał. Był rodowitym warszawiakiem, urodził się 3 sierpnia 1919 r. Już po wstąpieniu do zakonu skończył szkołę średnią w Pińsku i tam zastała go wojna. Uciekając, został zatrzymany przez białoruskich milicjantów, ale udało mu się ujść z życiem. Po dotarciu do Lublina poddał się operacji wyrostka, ale już po trzech tygodniach został uwięziony na Zamku. Pogodą ducha i zrównoważeniem niósł współwięźniom pociechę i otuchę. Po niespełna roku trafił do obozu w Sachsenhausen, a następnie Dachau. Tam pełnił funkcję zastępcy izbowego, co wymagało wielkiego taktu, gdyż z jednej strony trzeba było wprowadzać rozporządzenia obozowe, a z drugiej starać się o polepszenie sytuacji więźniów czy zmniejszenie kar. Sam został na jakiś czas karnie skierowany do pracy w kamieniołomach. Osłabiony, szybko zaraził się tyfusem, zachorował na zapalenie ucha i gruczołów ślinowych. Zmarł 10 marca 1945 r. - półtora miesiąca przed wyzwoleniem obozu. Z powodu braku paliwa jego zwłok nie spalono w krematorium, a pochowano w ziemi.
Pamięć świątobliwego życia i opinia o męczeństwie jezuitów zaowocowała tym, iż włączono ich do II grupy polskich męczenników II wojny światowej, której proces beatyfikacyjny rozpoczął się we wrześniu 2003 r. w Warszawie. Aktualnie grupa jezuitów - ks. Adam Sztark i 16 Towarzyszy prowadzona jest jako samodzielny proces przez warszawską i krakowską prowincję Jezuitów. Oby jak najszybciej zajaśnieli w Kościele jako kolejni orędownicy przebaczenia i heroiczne wzory wiary.