Gdy w 1448 r. grupa florenckich emigrantów założyła “Compagnia della Pietà dei Fiorentini”, bractwo zajmujące się opieką nad chorymi rodakami i grzebaniem zmarłych, kościół św. Pantaleona stał się z czasem ich siedzibą. Był on jednak zbyt mały i nie odzwierciedlał nowych gustów epoki Renesansu. Na początku XVI w. na Katedrze św. Piotra zasiadał Florentyńczyk z rodu Medyceuszów, Leon X, syn władcy Florencji, Wawrzyńca Wspaniałego, i to on zainspirował budowę nowego, wspanialszego kościoła dla swoich rodaków z Toskanii.

Włodzimierz Rędzioch

Nowa świątynia została poświęcona św. Janowi Chrzcicielowi, patronowi Florencji. Projekt budowli przygotowali: Michał Anioł, Peruzzi i Rafael ale papieża wybrał plan Jacopo Sansovino. Budowę, która trwała wiele lat, rozpoczęto w 1519 r. a po Sansovino kontynuowali ją tacy architekci jak Antonio da Sangallo Młodszy, Giacomo della Porta oraz Carlo Maderno, który sklepił kościół charakterystyczną, wysoką kopułą (1612 r.). Kościół ukończono w 1620 r., chociaż brakowało jeszcze fasady, która została wykonana w latach 1733–1738 według projektu florenckiego architekta Alessandro Galilei.

Ołtarz główny kościoła zaprojektował jeden z najsłynniejszych barokowych architektów Rzymu Francesco Borromini (jest on pochowany w kościele, podobnie jak Carlo Maderno). Natomiast marmurowa scena “Chrzest Jezusa” znajdująca się w ołtarzu jest autorstwa Antonio Raggi (rzeźba powstała w 1669 r.).

Podziel się cytatem

Raggi rozpoczął naukę w pracowni rzeźbiarza Alessandra Algardiego, ale jego wielki talent wyjdzie na jaw dopiero w 1647 r. w pracowni genialnego mistrza baroku, Giovanni Lorenzo Berniniego.

Spośród uczniów Berniniego Raggi był z pewnością najbardziej utalentowany, dlatego z czasem stał się jego najbliższym współpracownikiem i najbardziej płodnym uczniem. Cenił go również rywal Berniniego, Francesco Borromini, dlatego zlecał mu wykonywanie rzeźb, które były umieszcane w jego kompozycjach architektonicznych, tak jak to było w przypadku ołtarza kościoła św. Jana Chrzciciela Florentyńczyków. Raggi zaczął pracę przy ołtarzu w 1665 r. tworząc w marmurze monumentalną scenę przedstawiającą Chrzest Jezusa z Bogiem Ojcem w chwale i Duchem Świętym w postaci gołębicy. Jest to jedno z piękniejszych dzieł rzeźbiarskich rzymskiego baroku.

Ale w kościele jest jeszcze druga rzeźba przedstawiająca scenę chrztu Jezusa – w jednej z bocznych kaplic (Kaplica Falconieri), która służy za kaplicę chrzcielną, ustawiono w 1655 r. monumentalne figury Jezusa i Jana Chrzciciela. Było to ostatnie dzieło rzeźbiarza Francesco Mochi wykonane w 1654 r., tuż przed śmiercią. Najbardziej znaną rzeźbą Mochi jest statua Weroniki w Bazylice św. Piotra w Watykanie.