Zapomniana piosenka, gdzieś pod sercem ukryta...

Z popielnika na Wojtusia
iskiereczka mruga:
Chodź, opowiem ci bajeczkę,
bajka będzie długa.

Była sobie raz królewna,
pokochała grajka,
król wyprawił im wesele
i skończona bajka.

Była sobie Baba-Jaga,
miała chatkę z masła,
a w tej chatce straszne dziwy!
Cyt! Iskierka zgasła.

Był sobie król, był sobie paź
i była też królewna,
żyli wśród róż, nie znali burz,
rzecz najzupełniej pewna.

Aż smutny los, okrutna śmierć
w udziale im przypadła,
króla zjadł pies, pazia zjadł kot,
królewnę myszka zjadła.

Lecz żeby ci nie było żal,
dziecino ukochana,
z cukru był król, z piernika paź,
królewna z marcepana.

Dzisiaj, w darze dla dzieci, ich ukochane piosenki. Śpiewała mi je w dzieciństwie Mama. Chcę dołączyć do nich piosenkę współczesną, powstałą niedawno - Laleczkę z saskiej porcelany Jacka Cygana i Majki Jeżowskiej. Jak tamte, przeniknięta jest duchem rozmarzenia. I jest w niej łza smutku. Laleczka śpiewana przez twórczynię melodii, Majkę Jeżowską, ku memu żalowi, zniknęła z mediów. Czekałem na jej powrót. I oto po kilku latach, w 2004 r., usłyszałem ją znów, zaśpiewaną wzruszająco przez 11-letnią Justynkę Zalewską w częstochowskim kościele Świętych Polskich Męczenników. Płynący z duszy i serca śpiew Justynki sprawił, że na Festiwalu Piosenki Religijnej w Tucholi za wykonanie Laleczki otrzymała Grand Prix. W częstochowskim kościele wystąpili też - jej śpiewający i komponujący brat Damian i tata Tadeusz, poeta i kompozytor. I jest mama Krystyna, i także śpiewające starsze siostry Justynki Dalia i Diana. Tworzą Śpiewającą Rodzinę - „Ogród Wyobraźni”. Żyją na Podlasiu, w Brańsku. Wędrują po Polsce, rozdając ludziom Dobro.
We wstępie do swego nowego tomiku poezji, zatytułowanego: Jeszcze mi zagraj, muzyko Tadeusz Zalewski pisze: „To rodzice zaszczepili pewne nieprzemijające wartości, a rodzeństwo bogatą spuściznę więzi trwających po dzień dzisiejszy. Powroty do źródeł i tęsknota do lat dzieciństwa, niepowtarzalnych klimatów, pozwalają dzielić się z innymi tym dziedzictwem i sprawić, że z odejściem ludzi z tamtego świata nie wszystko idzie w zapomnienie. Jestem dumny, że otrzymałem niejako w depozyt wartości, w moim przekonaniu, bezcenne”. Na okładce tomiku wierszy jest pole pełne czerwonych maków, a nad tytułem stare, rodzinne fotografie. A oto słowa biskupa drohiczyńskiego Antoniego Dydycza, serdecznego przyjaciela Rodzinnego Zespołu z Brańska: „Podziwiamy piękno płynące z treści, melodii i wykonania, i z tej duchowej więzi, jaką daje rodzina żyjąca na Podlasiu...”.
I pierwsze słowa wiersza Tadeusza Zalewskiego:

Kominek
Ognisko płonie
Wątły płomień
Lecz radosny płomień
Jak w hipnozie
Patrzę urzeczony
Wracam myślą
Tam
W rodzinne strony...

Niedawno miałem szczęście znów spotkać się z Rodziną z Brańska podczas Jej występu w częstochowskim kościele św. Jana Kantego. Słuchaliśmy, urzeczeni śpiewem, słowami, melodią. Wspaniała Rodzino z Podlasia - przyjmij serdeczne - Bóg zapłać!