Adwent jest jak wiosna w przyrodzie, kiedy wszystko się odradza, jest świeże i piękne. Adwent ma być dla nas tym samym - ma nas odświeżać i utrzymywać w zdrowiu, byśmy byli zdolni przyjmować Chrystusa pod każdą postacią, w jakiej do nas przyjdzie.
Matka Teresa z Kalkuty

Adwent rozpoczyna nowy rok kościelny i jego głównym tematem jest oczekiwanie na przyjście Pana, rozważane w różnych aspektach. Wspólnota Kościoła oczekuje na liturgiczną pamiątkę przyjścia Zbawiciela na świat, zrodzonego z Maryi Dziewicy, a więc Adwent jest czasem przygotowania na spotkanie się z Panem Jezusem w żłóbku betlejemskim. Nasza ziemska wędrówka jest wielkim Adwentem, który zakończy się spotkaniem z naszym Panem w wieczności. Prawdę o przyjściu Zbawiciela na świat wyrażają pieśni adwentowe.
Liturgia w czasie Adwentu podaje wiernym do rozważania proroctwa, aby obudzić w sercach głębokie pragnienie i potrzebę Boga, tak bardzo żywe w pismach prorockich, a jednocześnie wzywa ich do dziękczynienia Najwyższemu za niezmierzony dar zbawienia, który przez wcielenie Syna Bożego i Jego narodzenie stał się rzeczywistością. Odkupiciel przed dwoma tysiącami lat przyszedł i w Nim spełniły się nadzieje Starego Testamentu. Przyjście Zbawiciela ma się dokonać w sercu każdego człowieka.

Nazwy Adwentu

Łacińskie słowo adventus w języku religijnym oznaczało coroczne przybywanie bóstwa do świątyni. W chrześcijaństwie termin ten stał się klasycznym wyrażeniem na przyjście Pana Jezusa - tak w sensie Wcielenia jak i powtórnego "przyjścia w chwale". W wieku V spotykamy dwa terminy na określenie czasu przygotowania do świąt Narodzenia Pańskiego. Są nimi: adventus Domini lub ante natale Domini. Okres przygotowania do obchodzenia dorocznej pamiątki Bożego Narodzenia rozpoczyna się pierwszymi nieszporami w pierwszą niedzielę Adwentu, która przypada między 28 listopada a 3 grudnia. W tym roku pierwsza niedziela Adwentu przypada 1 grudnia. Adwent obejmuje cztery niedziele i kończy się pierwszymi nieszporami Bożego Narodzenia.

Podział Adwentu

Czas Adwentu jest okresem pobożnego i radosnego oczekiwania na przyjście Pana. Zasadniczo w okresie Adwentu na pierwszy plan wysuwa się przygotowanie do świąt Narodzenia Pańskiego. W liturgii zaś dwie pierwsze niedziele podejmują motyw oczekiwania na ostateczne przyjście Chrystusa, a druga połowa Adwentu kieruje nasze myśli na przygotowanie do świętowania pamiątki Bożego Narodzenia. Od 17 do 24 grudnia liturgia posiada oddzielne formularze mszalne na każdy dzień, a także osobną prefację. W czasie Adwentu nie można ozdabiać ołtarza kwiatami, wolno to uczynić tylko w trzecią niedzielę Adwentu, która jest niedzielą radości. W tę niedzielę można do sprawowania liturgii używać szat koloru różowego.

Adwent w literaturze

Zofia Kossak w książce Rok Polski. Obyczaj i wiara o Adwencie pisze tak: "Biel to czystość i niewinność. Tęsknota stworzenia za utraconą przez grzech czystością daje się zmierzyć zachwytem, co ogarnia duszę, kiedy na ziemię spadnie pierwszy śnieg. Matka przed urodzeniem dziecka stroi dlań kołyskę. Świat oczekujący przyjścia Zbawiciela obleka się w biel... Czeka świat. Czeka wszelkie stworzenie. Adventus. On przyjdzie. Rorate coeli, desuper, et nubes pluant Justum... Niech otworzy się ziemia i zrodzi Zbawiciela. Niech spłynie zwieńczona gwiazdami Niewiasta, która odkupi błąd Ewy. Tamta była pychą, Ta będzie pokorą. Tamtą przeklinają pokolenia, Tę - błogosławioną zwać będą wszystkie narody. Niech zejdzie, cicha i biała jak śnieg... A Słowo stanie się Ciałem...".